Natuurlijke afbraak, uitgangspunten voor het ontwerp, beoordeling haalbaarheid 1
MNA is in principe toepasbaar voor alle verontreinigingen, dus ook voor metalen die niet kunnen worden afgebroken. In de overgrote meerderheid van de gevallen waar MNA wordt toegepast speelt afbraak echter wel een cruciale rol. De meeste MNA protocollen zijn dan ook voornamelijk gericht op het aantonen van afbraakprocessen. Voor zware metalen is in SKB-kader een speciaal beslisondersteunend model ontwikkeld waarmee de haalbaarheid van natuurlijke vastlegging te beoordelen is [SKB SV-615, 2003].
De aanwezigheid van puur product in de vorm van een drijf- of zaklaag in de bronzone van een verontreiniging is een negatieve factor voor MNA. De nagenoeg eeuwigdurende nalevering vanuit de bron betekent namelijk dat ook de monitoring vrijwel eeuwigdurend zal moeten zijn. MNA wordt mede daarom tegenwoordig overwegend toegepast in combinatie met actieve saneringsmaatregelen. Toepassing van MNA als enige maatregel gebeurt vrijwel uitsluitend bij gevallen waar sanering van de bon niet haalbaar is.
Om de toepasbaarheid van MNA te toetsen wordt doorgaans een gefaseerde aanpak gehanteerd. In Nederland is hiervoor in NOBIS-kader het Beslissingsondersteunend model voor NA [NOBIS, 2001] ontwikkeld, ook wel bekend als het verkeerslichtenmodel. Internationaal wordt een meer algemene fasering aangehouden zoals de door OVAM Vlaanderen ontwikkelde methodiek [OVAM, 2003].
Figuur 1 Het BOS–NA verkeerslichtenmodel [NOBIS, 2003].
Bij de toepassing van natuurlijke afbraak kunnen de volgende stappen onderscheiden worden:
Figuur 2 Algemene procedure ter beoordeling van MNA als saneringstechniek (aangepast van[OVAM, 2001]).